 |
:: باب سوم: ابیات پراکنده - بخش 1نویسنده: رودکیمترجم: برگرفته از سایت ادبیات بوم و بر ( http://adabiat.boomobar.com ) نشانی اینترنتی مطلب: http://adabiat.boomobar.com/authors/re/roudaki/divaane-ash-ar/001004-bab-e-sevom-p1.php |
| گرچه بشتر را عطا باران بود | مر ترا زر و گهر باشد عطا |
| پیش تیغ تو روز صف دشمن | هست چون پیش داس نوکر پا |
| تنت یک و جان یکی و چندین دانش | ای عجبی! مردمی تو، یا دریا؟ |
| چنان که اشتر ابله سوی کنام شده | ز مکر روبه و زاغ وز گرگ بی‌خبرا |
| جز بما دندر این جهان گر به روی | با پسندر کینه دارد همچو بادختند را |
| گوش توسال و مه برود و سرود | نشنوی نیوه‌ی خروشان را |
| درنگ آسا سپهر آرا بیاید | کیاخن در رباید گرد نان را |
| شیر آلغده که بیرون جهد از خانه به صید | تا به چنگ آرد آهو وآهو بره را |
| نباشد زین زمانه بس شگفتی | اگر بر ما ببارد آذرخشا |
| چو گرد آرند کردارت به محشر | فرو مانی چو خر به میان شلکا |
| کمندش بیشه بر شیران قفص کرد | فیلکش دشت بر گرگان خباکا |
| هر آن چه مدح تو گویم درست باشد و راست | مرا به کار نیاید سریشم وکیلا |
| گیهان ما به خواجه‌ی عدنانی | عدنست و کار ما همه بانداما |
| اگرت بدره رساند همی به بدر منیر | مبادرت کن و خامش باش چندینا |
| همی بایدت رفت و راه دورست | به سغده دار یکسر شغل راها |
| ندیده تنبل اوی و بدیده مندل اوی | دگر نماید ودیگر بود به سان سراب |
| فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید | جامه‌ی خانه بتبک فاخته گون آب |
| تا کی کنی عذاب و کنی ریش را خضاب؟ | تا کی فضول گویی و آری حدیث غاب؟ |
| جغد که با باز و پلنگان پرد | بشکندش پر و بال و گردد لت لت |
| تا لباس عمر اعدایش نگردد بافته | تار تار پود پود اندر فلات آن فوات |
| بر روی پزشک زن، میندیش | چون بود درست بیسیارت |
| ای زان چون چراغ پیشانی | ای زان زلفک شکست و مکست |
| خاک کف پای رودکی نسزی تو | هم بشوی گاو و هم بخایی برغست |
| به باز کریزی بمانم همی | اگر کبک بگریزد از من رواست |
| همه نیوشه‌ی خواجه به نیکویی و به صلحست | همه نیوشه‌ی نادان به جنگ و فتنه و غوغاست |
| هیچ راحت می‌نبینم در سرود و رود تو | جز که از فریاد و زخمه‌ات خلق را کاتوره خاست |
| شب قدر وصلت ز فرخندگی | فرح بخش‌تر از فرسنا فدست |
| لاد را بر بنای محکم نه | که نگهدار لاد بنیادست |
| خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست | مر نیک بختیم را بر روی او نشانست |
| بهارچین کن ازان روی بزم خانه‌ی خویش | اگرچه خانه‌ی تو نوبهار برهمنست |
| فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید | جامه‌ی جامه به نیک فاخته گونست |
| با دل پاک مرا جامه‌ی ناپاک رواست | بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت |
| معذورم دارند، که اندوه و غیشت | و اندوه و غیش من ازان جعد و غیشت |
| چه گر من همیشه ستا گوی باشم | ستایم نباشد نکو جز به نامت |
| بودنت در خاک باشد، یافتی | هم چنان کز خاک بود انبودنت |
| ز مهرش مبادا تهی ایچ دل | ز فرمانش خالی مباد ایچ مرج |
| راهی آسان و راست بگزین، ای دوست | دور شو از راه بی کرانه‌ی ترفنج |
| زین و زان چند بود برکه و مه؟ | مر ترا کشی و فیزین و غنوج |
| از جود قبا داری پوشیده مشهر | وز مجد بنا داری بر برده مشید |
| بخت و دولت چو پیشکار تواند | نصرة و فتح پیشیار تو باد |