| منوی کاربری: |
 |
|
|
دسته بندی موضوعی:
آخرین ارسالی های انجمن:
با عرض پوزش، به دلیل پاره ای از تغییرات، انجمن های بوم و بر تا اطلاع ثانوی در دسترس نمی باشد.مطالب اتفاقی بوم و بر:
|
|
:: باب سوم: ابیات پراکنده - بخش 4
| هر آن که خاتم مدح تو کرد در انگشت |
|
سر از دریچه‌ی رنگین برون کند زرین |
| به سرو ماند، گر سو لاله دار بود |
|
به مورد ماند، گر مورد روید از نسرین |
| گیتیت چنین آید، گردنده بدین سان هم |
|
هم باد برین آید و هم باد فرودین |
| به چنگال قهر تو در، خصم بد دل |
|
بود همچو چرزی به چنگال شاهین |
| ازان کوز ابری باز کردار |
|
کلفتش بسدین و تنش زرین |
| چنان که خاک سر شتی به زیر خاک شوی |
|
نیات خاک و تو اندر میان خاک آگین |
| آن رخت کتان خویش من رفتم و پردختم |
|
چون گرد به ماندستم تنها من واین باهو |
| چرا عمر کرکس دو صد سال؟ ویحک! |
|
نماند فزون تر ز سالی پرستو؟ |
| عاجز شود از اشک و غریو من |
|
هر ابر بهارگاه بابختو |
| دلبرا، زوکی مجال حاسد غماز تو |
|
رنگ من با تو نبندد بیش ازین ملماز تو |
| ای دریغ! آن حر، هنگام سخا حاتم فش |
|
ای دریغ! آن گو، هنگام وفا سام گراه |
| هفت سالار، کندرین فلکند |
|
همه گرد آمدند در دو و داه |
| نیست از من عجب که: گستاخم |
|
که تو کردی باولم دسته |
| گاه آرامیده و گه ارغنده |
|
گاه آشفته و گه آهسته |
| منم خو کرده بر بوسش، چنان چون باز بر مسته |
|
چنان بانگ آرم از بوسش، چنان چون بشکنی پسته |
| از مهر او ندارم بی خنده کام و لب |
|
تا سرو سبز باشد و بار آورد پده |
| آتش هجر ترا هیزم منم |
|
و آتش دیگر ترا هیزم پده |
| به جای هر گران مایه فرومایه نشانیده |
|
نمانیدست ساراوی و کره‌ی اوت مانیده |
| گر نعم‌های او چو چرخ دوان |
|
همه خوابست و خواب باد فره |
| در راه نشابور دهی دیدم بس خوب |
|
انگشته‌ی او را نه عدد بود و نه مره |
| جعدی سیاه دارد، کز کشی |
|
پنهان شود بدو در سرخاره |
| کز شاعران نوندمنم و نوگواره |
|
یک بیت پرنیان کنم از سنگ خاره |
| ای خون دوستانت به گردن، مکن بزه |
|
کس برنداشتست به دستی دو خربزه |
| بتگک ازان گزیده‌ام این کازه |
|
کم عیش نیک و دخل بی اندازه |
| یک سو کشمش چادر، یک سو نهمش موزه |
|
این مرده اگر خیزد، ورنه من و چلغوزه |
| ناگاه برآرند ز کنج تو خروشی |
|
گردند همه جمله و بر ریش تو شاشه |
| خوش آن نبیذ غارچی با دوستان یکدله |
|
گیتی به آرام اندرون، مجلس به بانگ و ولوله |
| ماه تمامست روی دلبرک من |
|
وز دو گل سرخ اندر و پر گاله |
| ای بار خدای، ای نگار فتنه |
|
ای دین خردمند را تو رخنه |
| بزرگان جهان چون بند گردن |
|
تو چون یاقوت سرخ اندر میانه |
| زلفینک او نهاده دارد |
|
بر گردن هاروت زاو لانه |
| ندارد میل فرزانه به فرزند و به زن هرگز |
|
ببرد نسل این هر دو، نبرد نسل فرزانه |
| ایا خورشید سالاران گیتی |
|
سوار رزم ساز و گرد نستوه |
| گه ارمنده‌ای و گه ارغنده‌ای |
|
گه آشفته‌ای و گه آهسته‌ای |
| مهر جویی ز من و بی مهری |
|
هده خواهی ز من و بیهده‌ای |
| بر تو رسیده بهر دل تنگ چاره‌ای |
|
از حال من ضعیف بیندیش چاره‌ای |
| گه در آن کندز بلند نشین |
|
گه بدین بوستان چشم گشای |
| کار بوسه چو آب خوردن شور |
|
بخوری بیش، تشنه‌تر گردی |
| بتا، نخواهم گفتن تمام مدح ترا |
|
به شرم دارد خورشید اگر کنم سپری |
| من کنم پیش تو دهان پر باد |
|
تا زنی بر لبم تو زابگری |
|
ارسال نظر: